در مقابل، airdrop تحویل یک ارز دیجیتال به گروه خاصی از سرمایه گذاران است. این می تواند از طریق رویه هایی مانند خرید ICO و به عنوان یک پیشنهاد رایگان توسط توسعه دهندگان اتفاق بیفتد. در ایردراپ ها، توکن ها معمولاً به دارندگان یک بلاک چین از قبل موجود ، مانند بیت کوین یا اتریوم ، اختصاص می یابد .

این آخرین نکته است که باعث ایجاد سردرگمی در مورد تفاوت بین ایردراپ و هارد فورک می شود. در هر مورد، معمولاً به دارندگان یک ارز دیجیتال قبلی، توکن‌های جدید داده می‌شود، معمولاً در حجمی معادل دارایی فعلی‌شان. برای مثال، در مورد هارد فورک بیت‌کوین کش که در بالا ذکر شد، به دارندگان بیت‌کوین مقداری معادل توکن بیت‌کوین کش در زمانی که توسعه‌دهندگان فورک تعیین می‌کردند، داده می‌شد.

در موارد دیگر، ایردراپ عمدتاً به عنوان وسیله ای برای تقویت شناخت یک توکن یا سکه جدید انجام می شود. دارندگان بیت کوین و اتریوم ممکن است از مشاهده اضافه شدن ارزهای جدید به کیف پول های خاص شگفت زده شوند (زیرا بسیاری از ایردراپ ها بدون اعلام قبلی انجام می شوند). برخی در جامعه ارزهای دیجیتال، ایردراپ هایی از این نوع را تا حد زیادی اتلاف وقت می دانند، زیرا بسیاری از این هدایای رایگان در نهایت سکه های اضافی در بازار ایجاد می کنند.

سرمایه‌گذارانی که به‌طور ناگهانی توکن‌هایی به صورت رایگان دریافت کرده‌اند، اغلب به اطراف می‌چرخند و آن توکن‌ها را می‌فروشند. اگر افراد کافی این کار را انجام دهند، قیمت توکن جدید به میزان قابل توجهی کاهش می یابد. برخی از ارزهای رمزپایه در نتیجه این سناریو نتوانسته اند از زمین خارج شوند. در این موارد، یک airdrop از یک هارد فورک متمایز است زیرا دو تکرار از یک ارز دیجیتال اصلی ایجاد نمی کند. بلکه منجر به تولید یک ارز دیجیتال جدید می شود که ممکن است در درازمدت موفق باشد یا نه.