تجزیه و تحلیل سهام روشی برای سرمایه گذاران و معامله گران برای تصمیم گیری خرید و فروش است. سرمایه گذاران و معامله گران با مطالعه و ارزیابی داده های گذشته و فعلی تلاش می کنند تا با تصمیم گیری آگاهانه در بازار برتری کسب کنند.

دو نوع اساسی تحلیل سهام وجود دارد: تحلیل بنیادی و تحلیل تکنیکال . تجزیه و تحلیل بنیادی بر داده های منابع، از جمله سوابق مالی، گزارش های اقتصادی، دارایی های شرکت و سهم بازار متمرکز است.

برای انجام تجزیه و تحلیل بنیادی در یک شرکت یا بخش دولتی، سرمایه گذاران و تحلیلگران معمولاً معیارهای صورت های مالی یک شرکت – ترازنامه ، صورت سود ، صورت جریان وجوه نقد و پاورقی ها را تجزیه و تحلیل می کنند . این اظهارات در قالب یک گزارش 10-Q یا 10-K از طریق سیستم پایگاه داده EDGAR برای عموم منتشر می شود.، که توسط کمیسیون بورس و اوراق بهادار ایالات متحده (SEC) اداره می شود. همچنین، گزارش سود منتشر شده توسط یک شرکت در طی بیانیه مطبوعاتی سود سه ماهه آن توسط سرمایه گذارانی که به دنبال تعیین میزان درآمد، هزینه ها و سود یک شرکت هستند، تجزیه و تحلیل می شود.

هنگام اجرای تجزیه و تحلیل سهام بر روی صورت های مالی یک شرکت، یک تحلیلگر معمولاً معیارهای سودآوری، نقدینگی ، پرداخت بدهی ، کارایی، مسیر رشد و اهرم شرکت را بررسی می کند. برای تعیین میزان سلامت یک شرکت می توان از نسبت های مختلفی استفاده کرد. به عنوان مثال، نسبت جاری و نسبت سریع برای تخمین اینکه آیا یک شرکت قادر به پرداخت بدهی های کوتاه مدت خود با دارایی های جاری خود است یا خیر، استفاده می شود . فرمول نسبت جاری با تقسیم دارایی های جاری بر بدهی های جاری محاسبه می شود، ارقامی که می توان از ترازنامه بدست آورد. اگرچه چیزی به عنوان نسبت فعلی ایده آل وجود ندارد، اما نسبت کمتر از 1 می تواند به تحلیلگر سهام نشان دهد که شرکت در وضعیت مالی ضعیفی قرار دارد و ممکن است نتواند تعهدات بدهی کوتاه مدت خود را در زمان سررسید پوشش دهد.

با نگاهی به ترازنامه، یک تحلیلگر سهام ممکن است بخواهد سطح بدهی فعلی یک شرکت را بداند. در این مورد، یک تحلیلگر سهام ممکن است از نسبت بدهی استفاده کند که با تقسیم کل بدهی ها بر کل دارایی ها محاسبه می شود. نسبت بدهی بالاتر از 1 معمولاً به این معنی است که یک شرکت بدهی بیشتری نسبت به دارایی دارد. در این مورد، اگر شرکت دارای درجه بالایی از اهرم باشد، یک تحلیلگر سهام ممکن است به این نتیجه برسد که افزایش نرخ بهره ممکن است احتمال نکول شرکت را افزایش دهد.

تجزیه و تحلیل سهام شامل مقایسه صورت های مالی جاری یک شرکت با صورت های مالی آن در سال های گذشته است تا به سرمایه گذار این احساس را بدهد که آیا شرکت در حال رشد، ثبات یا زوال است. صورت های مالی یک شرکت را می توان با یک یا چند شرکت دیگر در همان صنعت نیز مقایسه کرد. یک تحلیلگر سهام ممکن است به دنبال مقایسه حاشیه سود عملیاتی دو شرکت رقیب با مشاهده صورت سود آنها باشد. حاشیه سود عملیاتی معیاری است که نشان می دهد پس از پرداخت هزینه های عملیاتی چه مقدار درآمد باقی مانده است و چه بخشی از درآمد برای پوشش هزینه های غیرعملیاتی باقی مانده است.و به عنوان درآمد عملیاتی تقسیم بر درآمد محاسبه می شود. شرکتی با حاشیه عملیاتی 0.30 نسبت به شرکتی با حاشیه 0.03 مطلوب تر دیده می شود. حاشیه عملیاتی 0.30 به این معنی است که به ازای هر دلار درآمد، یک شرکت 30 سنت پس از پوشش هزینه های عملیاتی باقی می ماند. به عبارت دیگر، شرکت 70 سنت از هر دلار در فروش خالص را برای پرداخت هزینه های متغیر یا عملیاتی خود استفاده می کند.