حتی اگر این قراردادها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که مستقل از هر سیستم قضایی عمل کنند، بسیاری از قراردادهای هوشمند به‌جای هر گونه شرایط کتبی، تحت حیطه قانون قراردادهای ایالتی در ایالات متحده قرار می‌گیرند. نیک سابو، مخترع قراردادهای هوشمند، پیشنهاد کرد که یک دستگاه فروش خودکار، در اصل، یک قرارداد هوشمند ابتدایی است، زیرا خریداران حق دریافت کالاهایی را که سفارش داده‌اند، هر زمان که مقدار صحیح ارز را در دستگاه وارد می‌کنند، قایل شده‌اند. مانند یک قرارداد هوشمند، هیچ چیز دیگری به جز مقدار صحیح ارز نمی تواند ماشین فروش را وادار کند که محصول را آزاد کند.

اجرای قانونی قراردادهای هوشمند راه طولانی را طی کرده است. به عنوان مثال، قانون یکسان تراکنش های الکترونیکی سال 1999، امضاهای الکترونیکی را اعطا کرد و همان جایگاه قانونی کاغذ را ثبت کرد. بعداً، قانون ثبت امضاهای الکترونیکی هرگونه تعصب باقی مانده در مورد اسناد قانونی الکترونیکی را از بین می برد. اخیراً برخی از ایالت‌ها مانند آریزونا و نوادا دامنه قوانین خود را گسترش داده‌اند تا مبادلات و توافق‌نامه‌های مبتنی بر بلاک چین را نیز در بر بگیرد.

با این حال، اینکه آیا قراردادهای هوشمند در آینده نزدیک در ظرفیت قابل توجهی مورد استفاده قرار خواهند گرفت، به دلایل مختلف یک سوال باز باقی می ماند. اول، این فناوری هنوز در مرحله ابتدایی خود است. دوم، از همان مشکلاتی که اینترنت با آن مواجه است رنج می برد: قطعی ناخواسته و مسدود شدن شبکه ها. در نهایت، قراردادهای هوشمند مستلزم آن است که وکلا در تفسیر کد متخصص باشند.

خوشبختانه، قراردادهای هوشمند و قراردادهای سنتی می توانند همزیستی داشته باشند. برخلاف قراردادهای هوشمند «فقط کد» که در این مقاله توضیح داده شده است، قراردادهای هوشمند «فرعی» می‌توانند با اجرای برخی مفاد قرارداد مکتوب را تکمیل کنند. در چنین مواردی همیشه در قرارداد کتبی وجود یک قرارداد هوشمند اضافی ذکر شده است.

انجمن وکلای آمریکا (ABA) معتقد است که قراردادهای هوشمند یک فناوری مخرب است که نحوه انجام مشاغل، مراقبت های بهداشتی و اداره جامعه را تغییر می دهد. وکلایی که مایلند این تغییرات گسترده را پیش بینی کنند ممکن است بخواهند خود را با قراردادهای هوشمند و فناوری بلاک چین به طور کلی آشنا کنند تا بتوانند این اطلاعات را به طور مؤثر به مشتریان خود منتقل کنند.